برخی معتقدند فقط چیزی را باید باور کرد و موجود دانست که ملموس باشد و با چشم دیده شود.

پوزیتویستهای اثبات گرا و حس گرایان غالبا این عقیده را دارند.

حال باید دید که این نظریه تا چه حد درست است.

نخستین اشکالی که به این نظریه وارد می شود این است که بسیاری از موجودات هستند که یقینا وجود دارند و همه مردم از جمله حس گرایان آنها را قبول دارند ولی در عین حال دیده نمی‌شوند. و قابل مشاهده نیستند.

ادامه مطلب...

سؤال :

چرا خداوند انسان را خلق نموده و چه نیازی به خلقت انسان داشته است؟

جواب:

در ابتدا باید یک نکته را متذکر شویم تا مسئله روشنتر شود:
انسان چون موجودی ضعیف بوده و در ذات خود فقیر و ناقص است، همیشه محتاج کمالات و داشته های بیشتر است و تمام تلاش او برای این است که به کمال بالاتری برسد. هر انسانی هرگونه کاری که انجام می دهددر راستای دست یافتن و تحصیل امری است که فعلا فاقد آن است. حال ممکن است این کمال،‌توهمی باشد یعنی شخص خیال کند که فلان چیز باعث کمال او است مانند شخصی که فکر می کند گناه و لذت از آن برای او مفید است یا مال حرام چیزی به دارایی و کمالات او اضافه می کند .
به طور کلی تمام کارهای انسان در راستای بدست آوردن بوده و هر کاری که به نفع انسان نباشد و اصطلاحا فایده ای نداشته باشد،‌ لغو است و چون این کار لغو، فرصت و نیروی کارهای مفید را بی جهت مصرف می کند، قبیح و ناپسند بوده و انسان ها آن را زشت می دانند.
این مسئله در مورد انسان صحیح اما در مورد خداوند نادرست و قیاس مع الفارق است چون خدا کمال مطلق بوده و نیاز به چیزی ندارد که برای رسیدن به آن تلاش کند و کار او برای رسیدن به آن هدف باشد. و این سؤال برخاسته از مقایسه خداوند غنی بالذات به انسان فقیر و ناقص است. لذا ایجاد و خلقت با این که نفعی به وی نمی رساند اما لغو شمرده نمی شود.و کار لغو در مورد خداوند بی معنی است . و این گونه کارها نقصی به جانب کبریایی خداوند وارد نمی کند .
از طرف دیگر ،‌لازمه کمال و دارایی ، افاضه کردن است چون این که داشته باشد و اعطا نکند ، زشت است. به عبارت دیگر، خداوند کمال مطلق است و هیچ نقصی ندارد و لازمه کمال یک موجود، خلق و ایجاد است ولی عدم خلق با نقص و بخل سازگار بوده نه با کمال و فیض.
به عنوان مثال اگر کسی توانایی اختراع داشته باشد ولی خودش نیازی به آن اختراع ندارد، آیا اختراع کردن آن دستگاه بهتر است یا اختراع نکردن آن ؟ روشن است که انجام دادن این کار بهتر است.
به طور خلاصه خداوند ذاتی است که همه کمالات را دارا است و یکی از این کمالات و صفات جمال، فیاض بودن است. روشن است که صفت فیاض و یا خالق ، صفت کمال محسوب می شود و لازمه این صفات ، خلق کردن موجودات و فیض رساندن به آنها می‌باشد. لذا خلقت عالم بخصوص انسان نه تنها لغو نیست بلکه خوب است.
برای روشنتر شدن بحث به این مثال محسوس توجه کنید:
می دانیم خورشید منبع نور و روشنایی است ؛ حال آیا می شود خورشید ، خورشید باشد اما نورافشانی نکند؟ و آیا از این نور افشانی، نفعی به خودش می‌رسد؟ ؟
در مورد خداوند هم باید گفت: که خدائی خدا با آنهمه کمالات ، با خلقت و فیض و ایجاد سازگار است چون صفت خالقیت ، یک صفت کمالی بوده و خلق نکردن ، نقص و بخل محسوب شده که با کمال بی انتهای پروردگار سازگار نیست.

سؤال

چرا خداوند برخی انسانها را ناقص خلق می کند، آیا این کار با عدل خداوند سازگار است؟

جواب:
این مسئله از مصادیق مسئله شر است و بهتر است سؤال به صورت کلی مطرح شود که آیا شرور و آفت ها و بلایا با حکمت الهی سازگار است یا نه؟

در ابتدا به نظر می آید که خلقت حکیمانه الهی و عدالت خداوند با شروری که در عالم وجود دارد معارض است و با وجود این امور نمی توان صفت حکیم و عادل را به خدا نسبت داد . چطور خدائی که هم قدرت لایزال و بی انتها دارد و هم بر اساس خیر و مصلحت عمل می‌کند و ذره ای ظلم نمی نماید، موجودی را خلق نموده که از نعمت های عادی که بقیه دارند محروم است و چه بسا عمری را بر اثر معلولیت ، در عذاب و سختی به سر برد.

ادامه مطلب...

سوال:

چرا در زیارت عاشورا دشمنان خصوصا خلفای اهل سنت را لعن می کنیم و اساسا لعن چه فایده ای دارد؟

جواب:

مبنای این سوال و ذهنیت سوال کننده بر این است که لعن کردن و نفرین کاری نادرست و بر خلاف عقل و دین بوده و بی جهت نباید کسی را لعن کرد. همین طور فرض شده که لعن و نفرین و بدگویی کاری بی فایده است و نفرین جز یک صدایی که هیچ خاصیتی ندارد نیست و صرف به زبان آوردن صیغه لعن، چیزی را عوض نمی کند.

در توضیح این مطلب ابتدا باید لعن را تعریف کنیم:

لعن عبارت است از درخواست دور کردن ملعون از رحمت الهی اعم از رحمت دنیوی و اخروی .این در صورتی است که لعن کننده غیر از خدا باشد اما در صورتی که لعن کننده خداوند باشد، دراین صورت خود دور کردن از رحمت ، لعن شمرده می شود.

ادامه مطلب...

 سؤال 

جواب:

عدل الهی ،